Susan Visser in Gooische Vrouwen en All Stars @ Dutch Babes

Susan Visser als Anouk Verschuurin Gooische Vrouwen
Susan Visser speelt in Gooische Vrouwen de rol van Anouk; een vrijgevochten, in het Gooi bekende kunstenares. Ze is gescheiden van Tom, piloot, een knappe man die in de ogen van vrouwen voor 'de ideale man' kan doorgaan. Anouk hecht veel waarde aan haar vrijheid, maar doet op haar manier haar best dochter Vlinder goed op te voeden. Ze is een ‘mannen-vrouw’ en met haar ogenschijnlijke zelfverzekerdheid bezit ze de gave mannen verliefd op haar te laten worden.

Susan Visser
Leeftijd: 15 oktober 1965
Beroep: Actrice
Bekend van: In de Vlaamsche Pot, All Stars, Polleke

Toneelschool
Susan Visser wordt geboren in 1965. Ze groeit op in Vlaardingen en Rotterdam en gaat in Amsterdam de Toneelschool volgen. In eerste instantie krijgt ze bekendheid als Dirkje van 'In de de Vlaamsche Pot'. Ook vervult Susan gastrollen in series als Baantjer, All Stars, Spangen, IC en Grijpstra en de Gier.

Toneel
Naast vele tv-producties is ze ook op toneel en film actief. Haar eerste rolletje in een speelfilm is in 'De Jurk' uit 1996. Ook verschijnt ze in de film 'All Stars' en speelt ze Ina in 'Polleke'. Samen met actricecollega's Monique van de Ven, Georgina Verbaan en Monic Hendrickx is ze in 2004 te zien in 'Amazones', waarin het viertal een bank overvalt.

Tweede Gooische Vrouwen-film op komst

De Gooische avonturen van Cheryl, Claire, Anouk en Roelien krijgen een vervolg met een tweede film. Het script is klaar en de opnames gaan waarschijnlijk begin 2014 van start.

De tweede Gooische Vrouwen-film werd de afgelopen maanden in het diepste geheim voorbereid. Het is al bekend dat de film zich zal afspelen in de decembermaand. Om in de winterse sferen te blijven zal Gooische Vrouwen 2 volgend jaar kerst in de bioscopen draaien.
Vaste cast

De vaste cast uit de serie en eerste film is weer van de partij. Dat betekent dus dat we Linda de Mol als de tikje ordinaire Cheryl, Susan Visser als topless sexy slettenbak Anouk, Tjitske Reidinga als koele kikker Claire en Lies Visschedijk als hondenliefhebber Roelien op het witte doek kunnen bewonderen.
Succes

Ook scenarist Frank Houtappels en regisseur Will Koopman hebben weer de handen ineengestoken om van deze film net zo’n succes te maken als de eerste. De eerste Gooische Vrouwen was de grootste Nederlandse filmhit van de afgelopen twintig jaar. Na de première in 2011 bereikte de film binnen no-time platina status omdat hij binnen drie weken bezocht werd door 1 miljoen bezoekers. Uiteindelijk trokken de Gooische dames maar liefst 2 miljoen bezoekers naar de bioscoop.
Gooische Vrouwen

Gooische Vrouwen was een Nederlandse dramaserie op RTL 4 van 2005 tot 2009.  Het verhaal draait om vier vrouwen en hun rijke levens in het Gooi. De bekende spreuk “geld maakt niet gelukkig” gold zeker voor hoofdrolspeelsters Cheryl, Claire, Anouk en Roelien.

Meer dan een miljoen kijkers waren wekelijks getuige van de soms enorme drama’s in hun levens. Op 23 oktober 2009 won Gooische Vrouwen de Gouden Televizier-Ring voor het beste tv-programma.


Susan Visser nog nooit gedatet
Susan Visser lijkt daten ongemakkelijk

Actrice Susan Visser onthult dat ze nog nooit heeft gedatet. "Ik snap er niks van, dat hele daten. Het lijkt me zo ongemakkelijk. Je komt binnen en je ziet het toch eigenlijk al?"

Aan het AD vertelt Susan Visser dat ze ook helemaal niet op een serieuze relatie zit te wachten: "Ik vind het heel leuk om een vriendje te hebben, maar zodra het te serieus wordt, haak ik af."

Hiermee is Visser totaal het tegenovergestelde van haar personage Judith in de nieuwe film Smoorverliefd. Hierin speelt ze een vrouw die niets liever wil dan zich binden.
Roef Ragas

Eigenlijk verlangt Susan erg terug naar haar relatie met Roef Ragas. Samen met hem en hun twee kinderen was ze gelukkig. In 2007 overleed hij plots aan een hartstilstand.

"Natuurlijk verlang ik terug naar dat mooie gevoel dat ik met hem deelde, maar het gaat heel goed met me. Ik sta goed in het leven. Zulk verdriet hoort bij het leven. Toch vind ik het leven geweldig. Ik ga ervan uit dat ik 93 word in goede gezondheid en ik geniet van alles wat het leven met zich brengt", vertelt de Gooische Vrouwen-actrice.
Verlaten Vrouwen

Eerder werd al bekend dat Susan Visser ook in de nieuwe RTL-serie Verlaten Vrouwen gaat spelen. De nieuwe serie is gebaseerd op de columns van Corinne Kool in de Volkskrant en het tijdschrift LINDA.

De verhalen gaan over hoe mooi liefdes beginnen en hoe pijnlijk en lelijk ze kunnen eindigen. Dat lijkt Visser dus op het lijf geschreven.

Linda de Mol is terug in eerste trailer Gooische Vrouwen 2

Na vijf seizoenen op tv en het immense succes van de eerste Gooische Vrouwen-film in 2011 was het wachten natuurlijk op het vervolg. Dit jaar komt-ie uit en vandaag krijgen we al een eerste blik op Gooische Vrouwen 2. In de korte teaser trailer wordt Cheryl (gespeeld door Linda de Mol) muzikaal verrast door Martin Moreiro (Peter Paul Muller). Ook Lies Visschedijk, Tjitske Reidinga en Susan Visser spelen hun vertrouwde rollen en naaktscènes. Gooische Vrouwen 2 speelt zich voor een deel af in de bergtoppen van Oostenrijk en is opnieuw geregisseerd door Will Koopman (Terug naar de Kust). Ook dit keer komt het script van Frank Houtappels.

Als Claire (Tjitske Reidinga) totaal veranderd terugkomt uit Burkina Faso herkennen haar vriendinnen haar amper. Voor Cheryl (Linda de Mol) is de maat vol als ze ontdekt dat Martin haar voor de zoveelste keer bedriegt: ze zet in op een echtscheiding. Anouk (Susan Visser), ook ongelukkig in de liefde, dreigt een eetprobleem te ontwikkelen. Roelien (Lies Visschedijk) gaat juist in op het huwelijksaanzoek van Evert (Leopold Witte), maar haar geluk is van korte duur. Een even noodlottig als bizar ongeval voert de vriendinnen naar de besneeuwde bergtoppen van Oostenrijk.

Gooische Vrouwen 2 draait vanaf 4 december 2014 in de bioscoop.

Onsportieve Gooische Vrouwen leunen op stuntcrew

Voor hun nieuwe film hebben de Gooische Vrouwen beroep moeten doen op een stuntcrew. Niet om gevaarlijke capriolen uit te halen, maar voor scènes in de sneeuw. "Ik ben de enige van de vier die een beetje kan skiën", bekent Linda de Mol voor de camera van Novum Nieuws. "En dan nog niet eens dat je zegt fenomenaal goed."

De tweede Gooische Vrouwen-film speelt zich deels af in Oostenrijk, wat de dames daar precies uitvreten, is nog niet bekend. "Ze hebben wel wat skilessen gevolgd, dus ze konden het een klein beetje", gaat De Mol verder. "Maar de echte slalomscènes moesten wel met een stuntvrouw worden gedraaid." Al te gek wordt het volgens De Mol echter niet. "Het was recreatief skiën. Dus geen dubbele salto's of dat soort dingen."

Fans van de rijke vrouwen uit 't Gooi moeten nog een paar maanden geduld hebben. De tweede film gaat pas begin december in première. "Het is nog een beetje een ver-van-m'n-bedshow", moet De Mol toegeven. Toch heeft de blondine een eerste versie van de film al gekeken met haar collega's Susan Visser, Tjitske Reidinga, Lies Visschedijk. "Iedereen was razend enthousiast en hot. We hebben gehuild en gelachen, dus dat is een heel goed voorteken."

Anouk Verschuur is een fictief personage uit de tv-serie Gooische Vrouwen, die werd uitgezonden op RTL 4. Anouk Verschuur werd van 2005 t/m 2009 en in 2011 vertolkt door Susan Visser. Anouk is een schilderes die er niet voor terugdeinst om met veel mannen het bed in te duiken.

Leven vóór Gooische Vrouwen

Anouk trouwt met piloot Tom Blaauw (rol van Daniël Boissevain) en krijgt een kind met hem: Vlinder Blaauw. De twee scheiden echter na 2 of 3 jaar alweer. Ook leert Anouk haar beste vriendinnen Willemijn Lodewijkx en Claire van Kampen kennen. Samen met de schromelijk verwaarloosde Vlinder woont Anouk in een huis in het Gooi.
Seizoen 1

Anouk leert in seizoen 1 een nieuwe vriendin kennen die in het gooi komt wonen: Cheryl Morero. Op het housewarming-feestje van de nieuwe buren is Anouk als enige getuige van een dodelijke val van Anton van Kampen, de man van Claire, in een leeg zwembad. Anouk verwijt het zichzelf dat hij is overleden, omdat het haar idee was om bloot te gaan zwemmen. In het eerste seizoen gaat Anouk met de één na de andere man naar bed toe voor de seks, maar blijft een zwak houden voor haar ex Tom. Ook valt Anouk bijna van een balkon, omdat haar boze vriendin Willemijn met een voodoo-poppetje er bijna voor zorgt dat Anouk een ongeluk krijgt. Het loopt echter met een sisser af. Anouk krijgt weer een relatie met Tom aan het eind van seizoen 1 en vraagt hem op het baby-feestje van de Morero's ten huwelijk. Tom is geschokt en loopt weg. Anouk snapt er niks van.
Seizoen 2

Tom en Anouk zijn weer uit elkaar. Anouk wordt dit seizoen 40 maar wil dit echt niet. Haar vrienden organiseren echter een verrassingsfeestje voor haar. Ze legt zich bij haar leeftijd neer. Anouk ontslaat ook haar au-pair Tippiwan Sournois, omdat ze haar ervan verdenkt aan Tom te hebben verteld dat Anouk met een ander in bed lag. Tippiwan kan echter aan de slag bij de familie Morero. Anouk duikt nog steeds met de een na de ander het bed in. Ook met een veel jongere jongen in een discotheek. Om deze reden kan ze ook niet bij de geboorte zijn van Remy Morero, het kind van Cheryl, omdat ze weer met iemand in bed ligt.
Seizoen 3

Tom kijkt dag en nacht op tv naar de kleine Remy en Anouk begint iets te vermoeden. Ze weet dat Martin zwak zaad heeft en vermoedt dat niet Martin maar Tom de vader van Remy is. Cheryl ontkent het eerst nog, maar gaat later bij Anouk op bezoek om het te vertellen. Anouk is woedend en schopt haar het huis uit. Het is Willemijn die er voor zorgt dat de twee het weer bijleggen. Anouk ontmoet een masseur, Stach Hartman. Ze belt hem meerdere malen maar hij houdt de boot af want hij heeft een kind en is getrouwd. Uiteindelijk lukt het Anouk toch en krijgt ze een affaire met hem. Ze kan het toch niet aan dat hij getrouwd is en zet er een punt achter. Anouk is dolblij voor haar vriendin, Willemijn, als deze weer gaat trouwen. Op het huwelijk is een pakje voor de vier vriendinnen, die ze samen openmaken. Er zit een soort klokje in dat langzaam aftikt.....
Seizoen 4

Het klokje bleek een bom te zijn, waarbij Willemijn is omgekomen. Anouk is kapot van verdriet en beschuldigt Cheryl er kort van dat zij de schuldige is aan dit drama. Au-pair Tippiwan heeft de bom namelijk gemaakt en was de au-pair van Cheryl. Anouk heeft echter al snel spijt van haar beschuldigingen. Wanneer Evert een nieuwe vriendin krijgt, Roelien Grootheeze, kan Anouk dit niet goed verkroppen. Anouk krijgt een nieuwe vriend: Joost van Wenthum, een schrijver. Maar wanneer zijn boek aan het floppen is, draait hij door en wil hij Anouk verdrinken in een bad. Anouk weet zich te redden, maar is doodsbang. Op een avond is hij terug en heeft haar hele huis beplakt met bedreigingen. Ze rent naar buiten, maar Joost overmeesterd haar en wil haar wurgen. Dan duikt Roelien op met een jachtgeweer en weet Joost te overmeesteren. Hij wordt opgepakt en de drie vriendinnen worden vriendinnen met Roelien. Anouk krijgt een aanbod om in het buitenland te gaan schilderen en besluit deze met beide handen aan te pakken. Ondertussen is haar vriendin Claire verslaafd geraakt aan de alcohol. Op het afscheidsfeestje van Anouk, smeekt Claire haar om te blijven. Anouk twijfelt even, maar besluit dan toch te blijven.
Seizoen 5

Tom heeft een nieuwe vriendin, die erg veel op Anouk lijkt. Anouk wil haar uit te weg hebben en dit lukt haar door poeslief tegen haar te doen. De nieuwe vriendin vertrekt en Anouk richt haar pijlen op Tom. Aan het eind van seizoen 5 krijgen de twee eindelijk wat met elkaar. Ze gaan weer samenwonen en besluiten het nu weer opnieuw te gaan proberen.
Film

Anouk en Tom blijken in de film weer uit elkaar te zijn. Anouk geeft nu schilderlessen in haar eigen achtertuin. Er is 1 leerling bij die het veel te goed kan om nog lessen te moeten hebben. Hij blijkt echter verliefd op Anouk te zijn, maar dit is niet wederzijds. Vlinder denkt echter van wel en is het spuugzat. Ze scheldt haar moeder uit voor slet, waarna Anouk haar slaat. Vlinder besluit hierop bij haar vader te gaan wonen. Anouk besluit haar leerling nog een keer op te zoeken, maar hij blijkt te zijn verdwenen na haar afwijzing. Ze mag wel naar zijn kamer in zijn studentenhuis en ziet daar zijn werken staan, maar vooral schilderijen van haar. Haar manager ziet de schilderijen van de leerling in Anouks huis staan en denkt dat ze van Anouk zijn. Anouk speelt mee en opent een nieuwe expositie met allemaal schilderijen van haar leerling. Vlinder weet dit en walgt nog meer van haar moeder. Wanneer een studievriend van Anouks leerling op de opening verschijnt weet ze niet hoe snel ze weg moet wezen. Nadat Claire voor het altaar is weggelopen bij haar nieuwe man, zitten ze bij Anouk thuis. Daar leest Anouk in de krant dat iedereen nu weet dat ze plagiaat heeft gepleegd. Ook met Cheryl en Roelien is van alles aan de hand, waarop de vier dames besluiten een cursus in Frankrijk te gaan doen. Ze vertrekken er samen heen. Anouk vertelt dat haar probleem is dat ze te vaak met een man naar bed wil en dat ze plagiaat heeft gepleegd. In het Franse kasteeltje gaat ze weer met een ober naar bed. Wanneer de vier dames zich naakt op één van de meetings moeten laten zien, besluiten ze snel weg te gaan en te gaan winkelen in Parijs. Daar krijgt Anouk een telefoontje van Vlinder, dat deze ongesteld is geworden. Ze wil gelijk terug en rijdt met hoge snelheid terug naar Nederland, waar ze zich weer in de armen sluit van Vlinder.

Susan Visser

Volledige naam     Anouk Verschuur
Leeftijd     44
Geboren     19 oktober 1966
Beroep     Kunstenares
Getrouwd met     Tom Blaauw (gescheiden)
Relaties     Frits (relatie)
Friso (relatie)
Hugo (affaire)
Joost (onenightstand)
"Onbekend" Debussy (zoen)
Tom Blaauw (affaire)
"Onbekend" Debussy (zoen)
Jurriaan van Landschot Troost (relatie)
Tom Blaauw (zoen)
Jeffrey (onenightstand)
Bart-Jan (onenightstand)
Stach Hartman (affaire)
Jean-Louis Jaouily (zoen)
Abdirahman (onenightstand)
Ed Rossi (onenightstand)
Albert-Jan (onenightstand)
Joost van Benthum (relatie)
Tom Blaauw (relatie)
"Onbekend" (onenightstand)
"Onbekend" (onenightstand)
Kinderen     Vlinder Blaauw (dochter; met Tom)
Familie     Ingeborg Verschuur (moeder)
Bert Verschuur (vader)

Gooische vrouwen: Interview met Susan Visser

Susan werd bekend als de onschuldige Dirkje uit In de Vlaamsche pot, maar als Anouk Verschuur laat ze zich van haar verleidelijkste kant zien. Een rol die ver van haar eigen leven staat...

Betrap je jezelf weleens op acties die Anouk zou doen, maar die helemaal niet bij jou passen?
„Een tijdje geleden waren we met z’n vieren aan het eten en toen deden we allemaal dingen die ons personage zou doen, zonder dat we het zelf doorhadden. Ik flirtte met de ober en Tjitske maakte kritische opmerkingen. Heel grappig. Maar ik ben heel anders hoor!”

Ken je zelf veel Gooise vrouwen of heb je ter plekke research gedaan voor je rol?
„Ik heb het Gooi leren kennen door deze rol. Ik kende geen echte Gooise vrouwen. Het grappige is dat zenu vaak naar me toe komen en zeggen dat de mensen écht zo zijn. Het is allemaal over the top en vet aangezet, maar het is herkenbaar. Ze vinden het zelfs een geuzennaam, ze vinden het leuk om zichzelf in zo’n spiegel uitvergroot te zien.”

Zou je zelf in het Gooi willen wonen?
„Ik vind het heerlijk in de stad, dus nee, ik zie mezelf niet snel verhuizen.”

Anouk draagt in de serie en de film de meest uitzinnige outfits. Heb je weleens wat mee naar huis genomen?
„De meeste dingen zou ik zelf nooit dragen. Maar het is elke keer weer een feest op de set, ieder personage heeft een eigen rek met kleding en je ziet meteen wat van wie is. In de film draag ik een waanzinnige outfit, zoals jij zegt een soort Boney M-pak. Heel extreem, daar kan ik natuurlijk niks mee in het echte leven, haha.”

Wat is het geheim van het succes van Gooische vrouwen, ook in het buitenland?
„In de serie kunnen we de meest idiote dingen doen, die normale mensen zich niet kunnen veroor-loven. Zoals Martin, die tienduizend rozen uit een helikopter strooit om een ruzie met Cheryl goed te maken. Het is leuk om je te vergapen aan de extreme kanten van dat wereldje. Mensen willen toch graag even naar binnen kijken.”

Susan Visser zal dood Theo van Gogh nooit vergeten

Susan Visser is blij dat ze een bijdrage kan leveren aan het levend houden van de herinnering aan Theo van Gogh. In de film 2/11 - Het Spel van de Wolf speelt Susan een van de hoofdrollen.

''De moord op Theo is voor mij een van de belangrijkste gebeurtenissen uit de recente geschiedenis. Ik vergeet het nooit: Ik had op die bewuste ochtend mijn moeder aan de lijn, die me het verschrikkelijke nieuws vertelde. Ik ben in huilen uitgebarsten, kon het niet bevatten'', vertelt Susan in het AD, die haar opzocht op de filmset. ''Je mag nog zo met elkaar van mening verschillen, maar overgaan tot geweld lost natuurlijk nooit iets op.''

2/11 gaat in première op het Nederlands Film Festival. De VPRO zendt de film op 2 november, exact tien jaar na de moord op Theo van Gogh, uit op Nederland 2.

Susan Visser is de Mol

Susan Visser is de Mol. Dat werd duidelijk in de laatste aflevering van het succesvolle AVRO-programma. De actrice stond samen met Freek Bartels en Sofie van den Enk in de finale. Freek kwam als verliezer uit de bus.

Sofie is de winnaar van deze editie van Wie is de Mol. Zij was door het dolle heen toen ze dit hoorde. Freek was stomverbaasd. 'Ik heb nooit op jou gestemd', zei hij lachend tegen Susan.

Andere deelnemers waren Tygo Gernandt, Aaf Brandt Corstius, Daphne Bunskoek, Jan-Willem Roodbeen, Jennifer Hoffman, Maurice Lede en Owen Schumacher.

Susan Visser twijfelde over molrol

Susan Visser had in eerste instantie niet zo'n zin om de boel te belazeren in de afgelopen reeks van Wie is de Mol? Een gesprek met haar kinderen overtuigde de actrice ervan dat ze wel degelijk de mol wilde zijn.

"Mijn kinderen zijn zo'n fan van het programma", vertelt Visser in De Telegraaf. "Ze smeekten me om ja te zeggen als ik ooit gevraagd zou worden. Toen het zover was, besprak ik met hen wat ik wel en niet zou vertellen en of ik het zou zeggen als ik de mol zou zijn.

Daarop zeiden ze: mam, jij wordt echt niet de mol hoor. Mijn kinderen vinden me superlief en schattig, maar ook onhandig. Een beetje een kluns. Dat maakte iets bij me los."

In haar omgeving heeft de 48-jarige Visser wel wat goed te maken. "Sommige vriendinnen zeiden me de afgelopen tijd: als jij het bent Suus, heb je echt een persoonlijkheidsstoornis. Hoe moet ik je ooit nog kunnen vertrouwen? Dan glimlachte ik maar. Er moeten wat goede gesprekken gevoerd worden en daarna gaat het vast wel weer."

Susan Visser opnieuw op erotische tour in Madame Bovary

Susan Visser over Madam Bovary: 'Voor dit soort rollen ben ik actrice geworden'

De laatste repetitieweek voor 'Madame Bovary' is aangebroken.  De nieuwe voorstelling van de Almeerse theatergroep Suburbia gaat op 4 oktober in première in Schouwburg Almere en volgende week zijn de eerste try-outs. Susan Visser kruipt in de huid van Emma Bovary, een seksueel actieve vrouw, en Tijn Docter neemt de drie mannelijke rollen voor zijn rekening. Wij mochten gisteren een kijkje nemen bij de repetitie in de theaterzaal van Corrosia Stad.

,,Madame Bovary van Gustave Flaubert is een van mijn lievelingsboeken. Toen ik een jaar of twintig was heb ik het bijna in één adem uitgelezen", vertelt Visser. Zij hoefde dan ook niet lang na te denken toen zij werd gevraagd voor deze rol. ,,Het is ook een fantastische rol om te spelen, want het gaat alle kanten uit. Van onvrede en een grenzeloos verlangen, tot passie, verleiding en extase. Voor dit soort rollen ben ik actrice geworden en naar de toneelschool gegaan."

Het feit dat Léon van der Sande de tekst heeft bewerkt en vertaald is voor beide acteurs ook een reden om te geloven in de kwaliteit van het stuk. ,,Hij bewerkte ook 'Eline Vere' en 'De gelukkige huisvrouw' en 'Madame Bovary' heeft hij weer zó goed gedaan", vindt Docter. ,,Léon schrijft ook graag hallucinerende scènes en Madame Bovary is één grote hallucinatie."

Gepassioneerd
Ook  het samenwerken met Susan Visser en regisseur Julia Bless waren voor de acteur reden om deze rol aan te pakken. ,,Julia is zo´n gepassioneerd regisseur. Ik ken haar van mijn tijd bij de musical Soldaat van Oranje, waar ik in speelde toen zij resident director was. Met Susan heb ik ooit in de jury gezeten van het ITs-festival voor theaterstudenten en we hadden meteen een goede klik." ,,En dat is ook wel heel belangrijk bij een stuk als Madame Bovary, dat je met zijn tweeën moet dragen", vult Susan aan. ,,Dan moet je elkaar wel echt goed liggen."

Verlangen
Het verhaal gaat over Emma Bovary, die een saai bestaan heeft als vrouw van een plattelandsdokter en wordt verteerd door verveling. Ze droomt van een groots en meeslepend leven en hunkert naar hartstochtelijke liefde. Die vindt zij bij haar twee minnaars, de gepassioneerde Rodolphe en de jonge romanticus Léon. Ze dompelt zich onder in een leven vol passie en opwinding, tot alles om haar heen instort en haar verlangens haar fataal worden.

,,Het verlangen naar meer in het leven is zo´n universeel gegeven. Iedereen kan zich daar wel in herkennen en daarom is dit ook zo´n tijdloos verhaal", zegt Visser. Terwijl zij zich in een hoepelrok hijst, worstelt haar tegenspeler met zijn jasje. ,,Dat heeft een beetje te lijden onder het steeds weer aan- en uittrekken. De naden laten los", zegt hij, terwijl hij een tweede jasje achter de coulissen vandaan tovert. ,,Slechte spullen hebben ze hier bij Suburbia", grapt hij. ,,Deze jas komt anders wel van het Nationaal Toneel en is speciaal voor jou gemaakt en alleen door jou gedragen", kaatst de regisseur terug. ,,Schrijf maar in het krantenartikel dat de regisseur ons zo afbeult en ons overal de schuld van geeft", roept Visser ons lachend toe. Met de onderlinge sfeer zit het duidelijk goed. ,,Ik heb geloof ik ook nog nooit zo prettig samengewerkt als met deze twee mensen", zegt Bless. ,,Dat komt denk ik doordat wij alledrie zo goed voelen waar dit verhaal over gaat. Dat merk ik aan alles en dat is heel fijn."

Gedoe
Met een ander jasje aan worden repetities hervat. Met de jas aan of over de schouders is Docter de flamboyante Rodolphe, als hij zijn jas uittrekt en pet opzet verandert hij in Charles Bovary. ,,Maar het zijn niet alleen uiterlijke kenmerken waarmee ik van personage verander, het zit in kleine dingen. Mijn houding, de toon waarop ik praat en de manier waarop ik kijk." De rollen die Docter speelt wisselen elkaar heel vloeiend af. ,,Ik moet nu nog wel veel nadenken over waar ik mijn jas laat en of ik die straks weer nodig heb, maar als dat er eenmaal goed inzit, kan ik me echt op mijn spel richten."

Bij één van de vrijscènes blijft het uit- en aankleden lastig voor de acteur. Tijdens een nachtelijke ontmoeting met Emma moet hij als Rodolphe zijn jas, vest en overhemd uittrekken, om zich vervolgens meteen daarna als Charles in de ochtend weer aan te kleden. ,,Dit is elke keer zo´n gedoe", verzucht hij, wanneer de scène weer over moet. ,,Waarom moet dat overhemd helemaal uit? Kunnen we dat er niet uithalen?'' ,,Nee joh, ik heb je eindelijk eens halfnaakt op het toneel", lacht regisseur. ,,Het oog wil ook wat! Je hebt misschien het gevoel dat je je moet haasten, maar je hebt alle tijd. We proberen het en als het echt niet werkt doen we het anders." Of we de acteur straks met ontbloot bovenlijf op het toneel zien staan is dus nog even de vraag. Bless heeft al meer concessies moeten doen, want veel attributen die oorspronkelijk werden gebruikt zijn gesneuveld. ,,Echt alles wat in het stuk stond, stond ook op het toneel", lacht Docter. ,,Okee, ik ben misschien een beetje truttig in die dingen", geeft Julia toe. ,,Het is inderdaad veel beter zo!"

Voorstellingen
De acteurs en regisseur hebben nog een week de tijd om alle scènes bij te schaven en de puntjes op de i te zetten. ,,Volgende week hebben we de eerst try-out. Dat vind ik altijd heel erg spannend", bekent Docter. Madame Bovary is dinsdag 30 september om 20.30 uur te zien in Corrosia Stad en op vrijdag 3 en zaterdag 4 oktober (première) om 20.30 uur in Schouwburg Almere. Daarna wordt de voorstelling tot en met 20 december gespeeld in verschillende theaters door heel Nederland.

Susan Visser (Rotterdam, 15 oktober 1965) is een Nederlands actrice, onder andere bekend van haar rol als Anouk Verschuur in de komische dramaserie Gooische Vrouwen.

Biografie
Carrière

Visser kreeg begin jaren '90 nationale bekendheid door haar rol van Dirkje in de comedy-serie In de Vlaamsche pot. Ze speelde deze rol toen ze nog studeerde aan de Toneelschool in Amsterdam. Later speelde ze rollen in series als All Stars, Baantjer, de Buurtsuper en Spangen. Ook speelde ze Ina in de film Polleke. In 2005 kreeg ze een hoofdrol in de televisieserie Gooische Vrouwen, op Talpa, waarvan eind 2009 het vijfde en laatste seizoen werd uitgezonden, en in spin-off bioscoopfilm van deze serie. Ook won het programma op 23 oktober 2009 de 44e Gouden Televizier-Ring. Naast haar televisiewerk speelt Visser ook af en toe rollen in het theater (onder andere in Dat Smoel) en heeft zij een rol in de film Zwartboek. Visser speelt ook in de film Lover of Loser. Ze speelde ook nog een klein gastrolletje in de Net 5-Serie S1NGLE. Eind januari 2010 werd bekend dat ze de hoofdrol speelt in de Nederlandse film 'Richting West'. Vanaf maart 2011 is Visser te zien in de filmversie van Gooische Vrouwen en in februari 2012 ging de film 'Taped' in première, waarin Visser de hoofdrol speelt, samen met Barry Atsma.

Susan Visser was te zien in seizoen 14 van Wie is de mol?. Deze serie begon op 2 januari 2014. Ze bleek uiteindelijk de Mol te zijn.
Privéleven

Susan Visser had sinds 1990 een relatie en was getrouwd met Roef Ragas die op 30 augustus 2007 overleed aan de gevolgen van een hartstilstand. Samen hebben ze twee kinderen. Daarna heeft ze een relatie gehad met Dennis van de Ven die bekend is van onder andere Draadstaal en Jurk!
Filmografie

    Gooische Vrouwen 2 (2014) ...Anouk Verschuur
    Hartenstraat (2014) ...Mirjam
    Smoorverliefd (2013) ...Judith
    Voorbij (2013) ... Moeder
    Taped (film) (2012) ...Saar
    Game (2012) ...Annette
    Gooische Vrouwen (film) (2011) ...Anouk Verschuur
    One Night Stand (serie) (2010) ...Myla (afl. Finnemans)
    Richting West (2010) ...Clair
    Lover of Loser (film) (2009) ...Katja de Jonge
    Zwartboek (2006) ...Dronken vrouw in de gevangenis
    Het zwijgen (2006) ...Heleen Kleingeld
    Amazones (2004) ...Lot
    Polleke (2003) ...Ina
    Roadkill (2003) ...vrouw
    Man, vrouw, hondje (1999) ...Vrouw vrachtwagenchauffeur
    All Stars (1997) ...Cameravrouw
    Lovely Liza (1997) ...Nora
    Off Mineur (1996) ...Henriet
    De Jurk (1996) ...Parkhoertje
    Koeman & Co (1990) ...Maaike

Televisieserie

    Wie is de Mol? (2014) - De Mol
    Love Hurts (2013-) - Sarah van Asperen
    Het gordijnpaleis (2011) ...Lilian Spatelplaat
    Gooische Vrouwen (2005-2009) ...Anouk Verschuur
    Ben zo terug (1999-2000) ...Caro
    De buurtsuper (1995) ...Pamela
    In de Vlaamsche pot (1990-1992) ...Dirkje

Gastrol

    Van God Los (2013)
    S1NGLE (2009) ...Buurvrouw
    Rozengeur & Wodka Lime (2006)
    Keyzer & De Boer Advocaten (2006) ...Angela Thijssen
    Grijpstra en de Gier (2004) ...Babbette
    IC (televisieserie) (2002) ...Judith Blaauw
    Dunya & Desie (2002)
    Spangen (2002) ...Ingrid van Luijk
    Dok 12 (2001) ...Elly
    Ben zo terug (1999-2000) ...Caro
    All Stars - De serie (1999) ...Josje
    Quidam, Quidam (1999)
    12 steden, 13 ongelukken (1997) ...Rini
    Consult (1996)
    Baantjer (1996) ...Sonja Rozemond

All Stars is de titel van een Nederlandse televisie komedie-dramaserie die van 1999 tot aan 2001 door de VARA en M&B FILM3 BV werd geproduceerd. De serie werd gemaakt naar aanleiding van de film All Stars uit 1997 van Jean van de Velde. De serie werd gedeeltelijk ook geregisseerd door Van de Velde.

De serie speelt zich af bij het terrein van de plaatselijke voetbalvereniging, Swift Boys genaamd, en gaat over een van de lagere elftallen en zijn spelers, dat al sinds hun vroegere jeugd elke zondag op het voetbalveld staat. Elke aflevering werd ingeleid met het nummer "Groen als gras".

Jos Heyman - Susan Visser (afl. "Wie is Jos Heyman?")

Wie is Jos Heyman?     22 oktober 1999     06
Het spel van de jongens van Swift Boys wordt in een paginagroot artikel genadeloos afgekraakt. De voorzitter daagt de journalist uit om zelf eens een wedstrijd mee te voetballen. Ondertussen zit Willem in een seksuele identiteitscrisis. Jos Heyman - Susan Visser neemt haar rol als journalist wel heel erg serieus, als ze zelf ook naakt onder de douche gaat met de voetballers van Swift Boys. Willem heeft direct een oogje op de naakte borsten van Jos Heyman - Susan Visser.

 Susan Visser (1965) is actrice. Ze is onder andere bekend van haar rol als Anouk Verschuur in de komische dramaserie Gooische Vrouwen.

Susan kreeg begin jaren '90 nationale bekendheid door haar rol van Dirkje in de comedy-serie 'In de Vlaamsche pot'. Ze speelde deze rol toen ze nog studeerde aan de Toneelschool in Amsterdam. Later had ze rollen in series als 'All Stars', 'Baantjer', 'de Buurtsuper' en 'Spangen'.

Dit programma won op 23 oktober 2009 de 44e Gouden Televizier-Ring.

Naast haar televisiewerk speelt Visser ook rollen in het theater, onder andere in 'Dat Smoel' (het Nationale Toneel) en 'Veel Gedoe om Niks' (De Utrechtse Spelen). Susan speelde ook in de films 'Polleke', 'Amazones' (nominatie Gouden Kalf Beste Actrice), 'Lover of Loser', 'Richting West', 'Gooische Vrouwen de film' (nominatie Rembrandt Award), 'Taped' (nominatie Gouden Kalf Beste Actrice & nominatie Rembrandt Award) en 'Smoorverliefd'.

Momenteel is zij te zien in de tv-serie 'Love Hurts'.

Actrice Susan Visser schittert in Gooische Vrouwen. De opnamen van de nieuwe reeks waren precies een jaar na de dood van haar man, Roef.

Verscheen ze de dag na haar vakantie uitgerust op de set van Gooische vrouwen, ving ze flarden op van een gesprek over een begrafenis. ‘Welke begrafenis dan?’, vroeg ze – had ze iets gemist? Toen Susan Visser hoorde dat de man van Loes Luca plotseling overleden was, stortte ze even in. ‘Ik werd meteen overmand door verdriet. Ik wist zo goed wat zij moest voelen, en wat haar nog te wachten staat – ik ben nog maar net begonnen met het afleggen van dat parcours. Verstandelijk weet je het, wat de dood betekent, maar wat het écht inhoudt dringt pas in fasen, en met horten en stoten, tot je door.’

Een jaar geleden overleed, al even plotseling en ook aan een hartstilstand, haar man Roef Ragas, op 42-jarige leeftijd. ‘Het was het eind van de middag. Roef ging de deur uit, blij en met zin in alles, zoals hij was. Ik ging eten koken voor de kinderen, en terwijl ik daar in m’n eentje in de keuken stond – ik herinner me het nog precies – werd ik overvallen door een intens geluksgevoel. Ik belde zelfs mijn moeder, om haar te zeggen hoe gelukkig ik was, dat alles zo goed ging, met mij, met hem, met de kinderen, dat we een waanzinnig mooie zomer achter de rug hadden, dat de vooruitzichten in alle opzichten goed waren.

‘En toen, plots, dat telefoontje van Hans Kemna, met wie Roef in een Amsterdams restaurant zat te eten. Dat Roef onwel was geworden. In allerijl heb ik oppas voor de kinderen geregeld en ik ben met de taxi naar het ziekenhuis gegaan, waar hij inmiddels heen was gebracht.

‘Onderweg, tot op het laatst, heb ik gedacht dat het goed zou komen, putte ik hoop uit de bemoedigende opmerkingen van de taxichauffeur. Tot we bij het ziekenhuis aankwamen, ik alleen was met de behandelend arts en hij die woorden uitsprak: ‘Het spijt me, mevrouw, uw man is dood.’ Ik dacht alleen maar: nee, ga terug naar de zin ervóór, ga terug naar het moment dat alles nog mogelijk leek.’

Ze zwijgt, zoekt naar woorden. ‘Ik dacht: dit was niet de bedoeling, we zouden samen oud worden – dát was de bedoeling. Kort ervoor had ik het er nog met Roef over gehad: de vrouwen uit mijn familie worden allemaal tussen de 85 en de 99, dat zal dus ook wel voor mij gelden. Roef dacht dat hij hooguit 75 zou worden. ‘Wat ongezellig nou’, zei ik nog, ‘wat moet ik dan die laatste vijftien jaar?’’

Ze zoekt opnieuw naar woorden, fluistert door haar tranen heen: ‘Ik ben sowieso veel lastiger te interviewen dan Roef. Hij was de man van het woord. De man die altijd goed formuleerde, die in een enkele zin kon zeggen wat hij wilde zeggen.’

Hoe kijk je terug op de dagen direct na zijn dood? ‘Donderdagavond overleed hij, en het nieuws ging kennelijk snel rond, want op vrijdag viel er al elke tien minuten een brief op de deurmat van mensen die langsfietsten. Er waren meteen vrienden over de vloer, die koffie zetten en broodjes smeerden – alles met grote vanzelfsprekendheid. Er kwamen uiteindelijk ontstellend veel kaarten en brieven, en dat heeft ons allemaal – ook Roefs ouders en zijn broers – enorm goed gedaan, en ons ontroerd. Het gekke is: het is moeilijk om met rouw van een ander om te gaan. Zit je maar boven zo’n leeg velletje te turen, wil je iets zinnigs schrijven, doe je het briefje op de bus en denk je meteen erna: wat een knullig, onhandig briefje. Maar ik weet nu: het maakt niet uit wat je schrijft, als het uit je hart komt is het goed. Veel woorden zijn niet nodig. Desnoods knijp je in het voorbijgaan even in de arm van degene die iemand is kwijtgeraakt, ontredderd, zonder iets te zeggen.’

Wanneer durfde je weer de straat op? ‘Dat duurde wel even, en dat heeft niks te maken met het feit dat Roef en ik bekend zouden zijn. Die angst kent, denk ik, iedereen die een dierbare heeft verloren. Op het moment dat je voor de eerste keer de Albert Heijn betreedt, zie je dat mensen schrikken als ze je zien. Het voelt, vreemd genoeg, als de tijd dat ik voor de eerste keer zwanger was: je bent dan kwetsbaar, zonder buffer of harnas, open voor alle indrukken, de mooie én de lelijke.

‘Het afgelopen jaar heb ik geen televisie gekeken, uit angst plotseling overvallen te worden door aangrijpende beelden. Liever keek ik een film waar ook nog om te lachen viel.

‘De dood is vooral hartverscheurend, en vervolgens is het de kunst om jezelf af te vragen wat je ermee doet, hoe je verder leeft en hoe je verder wilt leven. Wat ik er nu, een jaar pas na de dood van Roef, over kan zeggen: ik voel nóg beter aan wat goed voor me is en wat niet, en ik kan niet anders dan daar gehoor aan geven, want er is geen energie meer over voor gedoe en zand-erover. Ik kan mezelf niet anders voordoen dan ik ben, en ik zou dat ook nooit meer willen.’

Heb je overwogen om te stoppen met acteren? ‘Nee. Heel even dacht ik dat ik de rol van Anouk in Gooische vrouwen niet meer zou kunnen spelen. Zij is zo uitbundig, terwijl ik op dat moment totaal naar binnen gekeerd was. De spieren in m’n lijf, zelfs in m’n gezicht¿ alles stond strak. De armen had ik vaak gevouwen – alsof ik mijn hart wilde beschermen. Maar kort na de dood van Roef was ik er toch bij, voor de laatste draaidagen, en die vond ik veel prettiger dan ik tevoren had gedacht. Het voelt heel vertrouwd bij Linda, Annet en Tjitske (de andere hoofdrolspelers: De Mol, Malherbe en Reidinga, red.). We zijn bevriend geraakt, ze waren ook zeer betrokken bij de nasleep van Roefs overlijden. De crewleden hadden drie jaar met hem gewerkt, voor de tv-serie Grijpstra & De Gier waarin hij een hoofdrol speelde, en ook zij bezorgden me een veilig gevoel. Toen wist ik: deze mensen, en deze serie, wil ik niet missen.’

De laatste aflevering van de vorige reeks werd op het laatste moment geschrapt. ‘Ik heb daar niet eens om hoeven vragen – dat werd voor me geregeld. Voor die aflevering zouden we een paar weken naar Portugal hebben gemoeten; dat was toen geen optie.’

Nooit gedacht: die Anouk, vrijgevochten flirt, staat te ver af van wat ik in het werkelijke leven doormaak? ‘Het is juist fijn dat je je met een totaal iemand anders moet bezighouden, zo veel dramatischer, vrolijker en extraverter dan ik en in zulke totaal andere omstandigheden – dat is een geoorloofde en daardoor eigenlijk ideale vorm van escapisme.’

Nooit gedacht, toen de serie uitgezonden werd: wat zullen de mensen ervan denken dat een treurende weduwe als lichtzinnige mannenverslindster op de buis is te zien? ‘Nou, nee, ik zou het gek hebben gevonden als de mensen dat onderscheid niet konden maken. Die tijden, dat je vereenzelvigd wordt met je rol, hebben we toch wel achter ons gelaten.’

Is je spel beïnvloed door de dood van Roef? ‘Moeilijk te zeggen¿ Het feit dat je ouder wordt en meer levenservaring hebt, maakt je sowieso tot een betere acteur, ook omdat je steeds meer zelfvertrouwen krijgt. Op de toneelschool, vroeger, hadden we het er weleens over: dat je vast beter zou acteren als je tijdens je jeugd al veel drama had meegemaakt. Dat geloof ik niet. Drama duikt vroeg of laat in ieders leven op. Het belangrijkste is dat je over voldoende inlevingsvermogen beschikt om je een rol eigen te maken.’

In de eerste aflevering van de nieuwe reeks Gooische vrouwen, die afgelopen zondag op RTL 4 werd uitgezonden, gaat Willemijn dood en wordt er door haar vriendinnen gerouwd. ‘De eerste de beste scène die ik voor de nieuwe draaiperiode repeteren moest, was die waarin ik Evert, de man van Willemijn, troost – een invoelende hand op zijn schouder, het aanbod om zijn kinderen op te vangen. Maar ik had de nacht ervoor slecht geslapen, ik was er maar half bij, ik zat te veel in mijn eigen verhaal. Dat ging dus mis. Ik moest huilen, waarop regisseur Will Koopman me even liet betijen. Toen realiseerde ik me: ik moet weer op zoek naar Anouk, niet naar gebeurtenissen uit mijn eigen werkelijkheid. Dat is juist het leuke van het vak: dat het lekker niet over jou gaat.’

Denken aan Roef is bij het opnemen van zo’n scène uit den boze? ‘O ja, het verdriet om Roef is veel te groot, Roef wil ik daar helemaal niet voor gebruiken.’

Roef Ragas en Susan Visser waren zestien jaar samen. ‘Ik vond ons een topcombi. Heel verschillend waren we, en dat vonden we juist leuk. We bleven nieuwsgierig naar elkaar.’

Hij was succesvol als acteur, op het toneel en in films en tv-series. Maar zijn passie gold toch vooral de literatuur. Die sloeg hij als kunstvorm hoger aan dan het toneel. ‘Ik lees ook, maar vooral tijdens vakanties. Roef las altijd, zelfs op de filmset, tussen de scènes door. Hij legde vast wat hij gelezen had, rubriceerde de boeken die hem bij waren gebleven – om dingen vast te houden, en misschien was het ook zijn manier om greep op het leven te krijgen.’

Het heeft ook wel iets neurotisch. ‘Nee, zo zie ik dat helemaal niet, ik vond het juist leuk, omdat hij daardoor ook zoveel onthield en er smakelijk over kon vertellen. Afgelopen zomer bezochten mijn kinderen en ik Parijs. Stonden we vlak voor de Eiffeltoren, vroegen Saïda en Aaron: ‘Hoe oud is die?’ En ik: ‘Uhh.. ongeveer honderd jaar.’ Zij: ‘Maar hoe oud is de Eiffeltoren precies?’ En na een korte stilte: ‘Papa had het geweten, hè?’ ‘Ja’, antwoordde ik, ‘papa zou het hebben geweten, en anders had hij wel een boekje bij zich gehad waarin hij het zou hebben kunnen opzoeken.’’

Twee jaar geleden zei hij: ‘Ik heb nog veertig jaar te gaan als het een beetje meezit, en dan maak ik liever dingen die waardevol zijn, met mensen die ik prettig vind.’ ‘Het is hem nooit om de roem, de status of het geld gegaan. Daarin vonden we elkaar. Als wij iets niet meer leuk vonden, stopten we, of we nou al een nieuw contract hadden of niet. We wisselden elkaar ook af: wanneer hij een tijdlang druk was met een grote klus, zorgde ik vooral voor de kinderen, en andersom. Ik weet nog dat ik hoogzwanger van Saïda, onze oudste, op de fiets zat, Roef fietsend naast mij, en ik opeens huilerig uitriep: ‘Ik wil echt geen huisvrouw worden!’ Waarop hij, een beetje pissig, zei: ‘Maar ik wil echt voor dat kind zorgen – dat is ook wat we hebben afgesproken.’ En zo is het gegaan, tegen veel dingen hebben we later ‘nee’ gezegd, wij deden liever aan levensplanning dan aan carrièreplanning. Het werk is onze passie, oordeelden we, maar het mag nooit ten koste gaan van onze relatie en ons gezinsleven.’

Waarom ben jij ooit gaan acteren? ‘Ik was 15, verlegen en getroebleerd tegelijk, kleedde me punk, en ik bezocht met mijn moeder een open dag van het amateurtoneel in de oude schouwburg van Rotterdam. Het was een openbaring voor me. Dat ik daar lessen ging volgen, was niet minder dan een bevrijding.’

Waarvan moest je dan worden bevrijd? ‘Braaf was ik altijd geweest, eropuit om de harmonie te bewaren – mijn vader was alcoholist, altijd in de knoop met zichzelf, mijn ouders hadden een slecht huwelijk vol spanningen. Toen ze uiteindelijk gescheiden waren, kwam er een enorme drift bij me los, misschien wel omdat ik niet meer op m’n tenen hoefde te lopen en niet meer bang hoefde te zijn. Die drift kon ik in het theater kwijt. Toneel gaf mij de legitimatie om zoveel meer te zijn dan wie ik tot dan toe was.’

Wanneer wist je dat het ook je beroep zou worden? ‘Eigenlijk vanaf het moment dat ik voorstellingen begon te bezoeken, vooral die van het ro Theater, en gegrepen werd door het feit dat op het toneel de grote thema’s liefde en dood zo mooi konden worden samengebracht. En dat je met tekst en beeld bij het publiek zo veel teweeg kunt brengen. Daar wilde ik bij horen. Ik wilde ook in staat zijn toeschouwers te ontroeren of aan het lachen te brengen.’

Tijdens het vierde jaar van haar opleiding aan de Toneelschool Amsterdam kreeg Visser de kans om de rol van Dirkje te spelen in de komische tv-serie In De Vlaamsche Pot, die in korte tijd populair werd. Het bracht haar veel – camera-ervaring, bekendheid – maar toch hield ze het na twee seizoenen voor gezien. ‘Het welslagen van zo’n serie valt of staat bij een vast stramien. Herkenbaarheid is van groot belang, karakters veranderen niet. Dat vond ik op den duur geen uitdaging meer.’

Had je ook last van de plotselinge bekendheid? ‘Die vond ik af en toe intimiderend. Dan begon er in de tram een meisje opeens vreselijk te gillen, om even later met pen en papier terug te komen, uit op een handtekening, nog zonder een zin te hebben gezegd. Ik ben ’t maar, hoor, dacht ik dan beduusd. Nog steeds word ik af en toe op In De Vlaamsche Pot aangesproken.’

Gooische vrouwen is inmiddels minstens zo populair. ‘Ik ben ouder en wijzer geworden, en niet meer zo onervaren als toen. Bovendien doen mensen zo gek niet meer, tegenwoordig. Die zijn ook wel wat gewend geraakt – zeker hier in Amsterdam.’

Visser speelde vooral vrouwen zonder opsmuk, die het leven nemen zoals het komt. Ze had rollen in voorstellingen van de theatergezelschappen Het Nationale Toneel, ro Theater en Het Zuidelijk Toneel, ze speelde in films als Amazones en Polleke, en in tv-series als Spangen en All Stars. Voor de komende tijd, nadat de opnamen van Gooische vrouwen zijn voltooid, heeft ze nog geen concrete plannen. ‘Ik moet binnenkort enorm gaan koffiedrinken met diverse mensen.’ Ze vertelt hoe ze – troostrijke ervaring – onlangs met haar schoonmoeder de boekenkast thuis opnieuw inrichtte; de werkkamer van Roef liet ze vooralsnog intact. Ze heeft veel contact met haar schoonouders en met de beide broers van Roef, Bastiaan en Jeroen.

‘Ik kijk liever niet in de toekomst, daar kan ik me op dit moment nauwelijks een voorstelling van maken. Het grootste gevaar is dat je vervalt tot de hoe-moet-het-nou-verder-gedachte. Die verlamt je. Laatst las ik in een boek een aantal verhalen over mensen die langere tijd geleden iemand verloren hebben. Ik werd er wijzer van, maar ik schrok ook: verdriet slijt nauwelijks, zo bleek, en blijft onderdeel van je bestaan. Maar wat ik ook heb ontdekt: dat ik, ondanks alles, erg van het leven hou, en dat ik besloten heb dat ik dat ten volle wil blijven leven.’

Dan helpt het ook dat je twee kinderen hebt. ‘De oudste, Saïda, pakte me daags na het overlijden van Roef vast, verdrietig: ‘Mama, we blijven toch wel leuke dingen doen?’ En ik: ‘Ja, papa zou gek worden als we dat niet deden.’’

Haar eigen vader overleed, na een moeizaam leven, toen hij 55 was. ‘In bijna niets was zijn dood te vergelijken met die van Roef, die midden in het leven stond, die óverbruiste van het leven, die zo geliefd was. Mijn vader had weliswaar rust gevonden de laatste jaren, en hij dronk ook niet meer, maar hij was eenzaam. Hij had alleen nog contact met zijn moeder en zijn twee dochters. In die zin was het ook een opluchting dat aan dat moeilijke leven van hem een eind was gekomen.

‘Maar er was toch één overeenkomst met het overlijden van Roef: de uitvaart was op een bepaalde manier net zo intens. Familieleden die hij al een tijd niet gesproken had kwamen over uit het buitenland. Een nichtje, dat operazangeres was, zong een aria. Het was stemmig en liefdevol – alles werd tot de essentie teruggebracht. Het was een mooi afscheid en een mooie dag, zo’n dag waarvan je eigenlijk hoopt dat die nooit voorbijgaat.’

Ze spreekt bestraffend haar hondje Katie toe, dat gromt naar de postbode. Ze heeft behoefte aan relativering. ‘En dit was dan weer een aflevering uit de serie Accepté Overflakkee, niks aan te doen.’

Schone schijn, want juist als ze het niet verwacht, op een niks-aan-de-hand-avondje bijvoorbeeld, kan het verbijsterende besef zich plotseling opdringen. ‘Waarom ben ik hier alleen? Waarom is Roef er niet? Welke gekke afslag heeft mijn leven genomen?’

Ben je het afgelopen jaar ook boos geweest om wat je is overkomen? ‘Ja, ik ben wel boos geweest, maar ik wist niet waarop. Ik heb alleen nooit gedacht: waarom ik? Eerder: waarom niet? Alsof de dood iets met eerlijkheid of rechtvaardigheid te maken zou hebben. Zo zit het leven niet in elkaar. Laatst zat ik in de auto, achter het stuur, te wachten voor het stoplicht en zag ik al die mensen op hun fietsen passeren. Ik raakte door mededogen bevangen: wat weet ik van hun levens, van hun geluk en hun verdriet? We moeten er allemaal doorheen. Gelukkig heb ik nooit hoeven denken: hadden Roef en ik maar dit, of hadden hij en ik maar dat. Wij hebben de liefde ten volle beleefd, zestien jaar lang.’

Een tijdje terug liep ze met haar hondje door het park, op een zonnige dag, zo’n beetje pratend tegen haar overleden man. ‘Ik was, gek genoeg, heel gelukkig, gezegend met Roefiaanse vrolijkheid, en ik voelde de liefde weer net zo sterk als toen hij nog leefde. Die raak ik dus nooit meer kwijt, wist ik toen.’

Vroeger was het af en toe een angstbeeld voor haar: dat mannen, in de bloei van hun leven, dood neer zouden vallen. ‘Roef had een hartruis, maar de cardioloog had gezegd dat het niet ernstig was, en dat hij er met gemak 80 mee zou kunnen worden. Ik heb toen weleens gedacht: stel dat het niet zo is en dat hij het niet haalt, dat hij jong sterft, dan stort ik ook zelf in, dan kunnen ze me met stoffer en blik opvegen. Dat is niet gebeurd, zo blijkt nu. ‘Al snel voelde ik een verbijsterende kracht in me die ik niet voor mogelijk had gehouden, en die zich al manifesteerde toen Roef nét overleden was. Ik stond naast hem, ik ontfermde me over hem en ik hoorde het mezelf hardop zeggen: ‘Het gaat helemaal goedkomen met ons, moet jij eens opletten.’’

Susan Visser wilde niet vluchten in drank

Susan Visser heeft twee loodzware jaren achter de rug. Haar man, acteur Roef Ragas, overleed in 2007 aan een hartstilstand en zijn dood is het meest hartverscheurende wat de Gooische Vrouwen-actrice ooit heeft meegemaakt, zegt ze in LINDA.

"Ik zit af en toe helemaal op de bodem", bekent Visser in het tijdschrift. De pijn was soms zelfs zo groot dat ze het liefst even niet wilde bestaan.

"Dat comazuipen me ineens heel aantrekkelijk leek. Ik heb het niet gedaan omdat ik maar al te goed weet dat je je daarna nog slechter voelt. Ik laat de golf gewoon komen. En als je dat doet, voel je dat het ook weer wegebt."

Boos

Ook boosheid is een bekende fase van rouw, en uiteraard moest Visser daar ook doorheen. "Ik ben heel boos geweest. Ook op Roef. Een beetje dood neervallen. Ben je nou helemaal gek geworden? Ik voelde me ook enorm in de steek gelaten."

Toch is de actrice weer in staat om iets van levenslust te voelen. "Ik vind dat ik Roef eer door er iets moois van te maken met de kinderen. Ik blijk in staat de hele toko min of meer in mijn eentje te runnen. Het gaat harstikke goed. We hebben het op-en-top gezellig, het is absoluut geen sneue bende bij ons in huis."

Sneu vrouwtje

En dat is belangrijk voor Visser, want een "sneu vrouwtje" wil ze absoluut niet worden. "No way dat ik het bijltje erbij neergooi", zo zegt ze.

Momenteel heeft de actrice absoluut nog geen behoefte aan een nieuwe relatie. "Ik ben er niet mee bezig en ik ben er niet naar op zoek." Visser is zich er wel van bewust dat het toch zomaar kan gebeuren. "Maar ik kan me er nu niets bij voorstellen."

Films

Ragas overleed in augustus 2007 aan een hartstilstand. Hij was bekend van de tv-serie Grijpstra & De Gier. De broer van zanger Bastiaan Ragas speelde verder in diverse theaterproducties en films als De Zwarte Meteoor, Pietje Bell en Pietje Bell II en de internationale film Breaking The Waves van Lars von Trier.

Susan Visser staat open voor de liefde
Susan Visser staat ondanks het verlies van haar grote liefde Roef Ragas zes jaar geleden nog altijd open voor de liefde.

Dat vertelt de actrice aan De Telegraaf. "Ik ga ook wel dingen aan. Maar ik heb nog niet meegemaakt dat ik de volgende stap wilde zetten."

"Sinds hij er niet meer is, probeer ik wel van het leven te genieten, maar wat ik voor hem voelde, ben ik nog niet weer tegengekomen. Mijn kinderen zijn momenteel het belangrijkste in mijn leven."

De actrice heeft nu wel een 'leuke, prille verkering'. "Daar geniet ik enorm van, en we zien wel waar dat heen gaat."

Susan Visser keek eerste Smoorverliefd niet
Susan Visser keek bewust niet naar de Vlaamse film Smoorverliefd toen ze wist dat ze een rol had in de Nederlandse remake. "Dat leek me lastig. Ik wilde mijn eigen personage kunnen vormgeven."

De Nederlandse actrice, bekend van onder meer Gooische Vrouwen, durft niet te zeggen of het echt had uitgemaakt als ze wel had geweten hoe haar Vlaamse collega de rol van Judith speelde. "Anna (Drijver, die ook in de film speelt - red.) heeft de film wel gekeken en zij had er totaal geen last van", vertelt Visser.

In Smoorverliefd wonen Judith, haar zus Barbara (Drijver) en Judiths dochters Eva (Beatrice Hillen) en Anna (Anna Raadsveld) onder één dak.

Ze zijn mooi, moedig en verstandig, maar weten het soms ook even niet meer door alle liefdesperikelen die op hun pad komen. In de film spelen ook onder anderen Johnny de Mol, Manuel Broekman en Pierre Bokma.

Fictie

Visser bereidde zich voor op haar rol door veel te praten met regisseur Hilde van Mieghem, die het scenario schreef op basis van haar eigen ervaringen. Van Mieghem, zelf ook actrice, maakte eerder al de Vlaamse versie (2010).

“In elk personage zit wel iets van haar, maar het is fictie geworden”, vertelt Visser. “Zij kent het verhaal zo goed dat ze soms op mijn vragen antwoordde: ‘Huh, wist je dat niet?’. Ik wilde graag met haar op één lijn zitten.”

Er was ook ruimte voor discussie. “Voor Hilde waren sommige zinnen of woorden heel normaal, omdat het Vlaams taalgebruik is. Dat hebben we dus hier en daar een beetje aangepast. Werken met iemand die ook acteert is heel prettig. Hilde begrijpt hoe het proces werkt voor een acteur. Een heleboel dingen zijn herkenbaar voor haar.”

Ander type

Visser is zelf een heel ander type dan haar personage, die een chaotische, extraverte actrice is met een mooie carrière en die heel erg op zoek is naar haar grote liefde. “Ik ben gelukkig niet zo chaotisch, val niet op foute mannen en heb ook niet de behoefte om me zo snel te binden. Maar de rol van Judith was wel heel leuk om te spelen.”

Volgens de actrice zit er voor iedereen wel iets herkenbaars in de ‘feelgood movie’. “Het gaat tenslotte over vier vrouwen van verschillende leeftijden.” En ze denkt dat de film ook mannen aanspreekt. “Er zitten leuke vrouwen in. En ze kunnen meeleven met de mannelijke personages. Het is sowieso een goede film voor een date, want je hebt na afloop genoeg stof om over te praten.”

Naam
    Susan Visser
Geslacht
    vrouw
Geboorteplaats
    Rotterdam
Geboren
    15-10-1965
Opleiding
    Toneelschool in Amsterdam
Bekend van
    Baantjer, Spangen, All Stars, Gooische Vrouwen, Love Hurts,
Nationaliteit
    Nederlandse

Nadat Susan Visser opgroeit in Vlaardingen en Rotterdam gaat ze naar Amsterdam om daar de Toneelschool te volgen. Ze wordt bekend als Dirkje van 'In de Vlaamsche Pot' en speelt kleine rollen in series als Baantjes, All Stars, Spangen, IC en Grijpstra de Gier. Naast deze tv-klussen werkt ze ook op het toneel en in films. Zo speelt ze een rol in de speelfilm ' De Jurk' uit 1996. Ook zit ze in films als 'Polleke', 'All Stars' en overvalt ze met een aantal vrouwen een bank in 'Amazones' uit 2004. Susan is vooral bekend om haar rol als de wulpse schilderes Anouk Verschuur in Gooische Vrouwen. Ook speelde ze een relatietherapeut in de tv-serie Love Hurts.